SCHREEUW NIET ZO! Over het uitroepteken.

Liever luisteren? Dat kan:

Het leuke aan het schrijven van een tekst is dat ‘ie daarna door andere mensen wordt gelezen. Dat lezen doen mensen min of meer ‘hardop in hun hoofd’. De lezers van jouw tekst vertellen zichzelf dus het verhaal dat jij hebt opgeschreven. Ze gebruiken daarvoor hun eigen stem, met hun eigen unieke stemgeluid en accent. Verder bepaal jij als schrijver hoe die stem klinkt. De woorden zelf natuurlijk, maar ook een groot deel van de intonatie, de rustpauzes tussen de woorden, de toon én het volume.

Over die laatste wil ik het even hebben met je. Het volume. Misschien wist je dit al, maar op je toetsenbord zit een schrijverstrucje ingebouwd, verstopt onder het cijfer één op je toetsenbord, een beetje linksboven. Als je die één indrukt en tegelijkertijd ‘shift’ indrukt, dan gebeurt er wat bijzonders. Op je scherm verschijnt dit symbool: ‘!', ook wel het ‘uitroepteken’ genoemd, in het Engels exclamation mark. Dat uitroepteken heeft een heel bijzondere uitwerking op de zin waarachter je ‘m zet. Wat er gebeurt is dat die stem die ik eerder noemde, niet langer gewoon vertelt, maar ineens gaat schreeuwen. Ja, jouw lezer vertelt jouw tekst niet langer, maar schreeuwt ‘m zijn hoofd rond.

Dat gezegd hebbende is het een goed idee om zuinig te zijn met dat uitroepteken. Want tenzij je graag wilt dat je lezer jouw hele tekst schreeuwend opdendert en denkt dat je lezer dat net zo fijn vindt als jij, is er weinig reden om dat ding vaker te gebruiken dan nodig. Hoe vaak dan precies? Denk maar eens hoe vaak je in het echt schreeuwt; tenzij je een viskraam op de markt runt, schreeuw je als het goed is vrijwel nooit. En dat is precies hoe vaak je in je tekst zou moeten schreeuwen. Bijna nooit.

Handige artikelen die hierop aansluiten

Wil je elke maand een heerlijk verhaal in je mailbox, vol praktische handvatten en verfrissende inzichten rond copywriting en brand stories? Meld je dan gratis aan voor mijn Brief van de Maand.